سلام، دنیا!
به علی‌آباد خوش آمدید! اینجا قرار است خانه‌ی مجازی من باشد. من کی‌ام؟ یک علیِ نحیفِ درسخوانِ برنامه‌نویسِ سربه‌هوا که یواش یواش از کنج میز تحریرش دارد سر می‌خورد توی بغل جامعه. این روزها منتظر آمدن نتایج کنکور است و مشغول انتخاب رشته و در حال و هوای خداحافظی با یک عالمه دوستان اهل دل و معلمان عزیزتر از جان. و حالا وسط این وانفسا به سرش افتاده که اولین وبلاگ زندگی‌اش را تأسیس کند، به قول بچه‌ها «همین الان، یهویی!»
علی‌آباد قرار است برایم یک آشیانه‌ی آرام و دوست‌داشتنی باشد. جایی مثل حیاط خانه‌ی مادربزرگ، کتابخانه‌ی دنج انتهای راهروی مدرسه، یا زیر گنبد آجری مسجد سید. از آن جاهایی که می‌شود ساعت‌ها با یک دوست نازنین نشست و گفت و شنید و خندید و عقربه‌های ساعت را فراموش کرد. و حالا اینجا من از خودم می‌نویسم و از شما می‌خوانم. باشد؟ بزن بریم!
پ.ن. عنوان نوشته‌ام یک عبارت معروف بین ما برنامه‌نویس‌هاست. وقتی برای اولین بار با دنیای یک زبان برنامه‌نویسی جدید آشنا می‌شویم، با آن زبان برنامه‌ای می‌نویسیم که بتواند عبارت "Hello, World!" را در خروجی چاپ کند. و این یعنی ما موفق شدیم با یک زبان جدید به دنیا سلام کنیم!
